Εικόνα από “Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974” του Παντελή Βούλγαρη
Δείτε επίσης:
Στο Ηράκλειο η πρώτη στην Ελλάδα αντιχουντική διαδήλωση, λίγες ώρες μετά το πραξικόπημα
21 Απριλίου 1967: Τι έγραφαν οι εφημερίδες που τυπώθηκαν, αλλά δεν κυκλοφόρησαν (εικόνες)
Ξημέρωμα Παρασκευής, 21ης Απριλίου 1967. Η μέρα δεν ήλθε ποτέ. Μια μεγάλη νύχτα ξεκινά σε όλη την Ελλάδα. Το σκοτάδι θα διαρκέσει πάνω από 7 χρόνια. Με την πρόφαση του “κομμουνιστικού κινδύνου” η τριανδρία των Παπαδόπουλου, Παττακού, Μακαρέζου, με τη συνεργασία και την ανοχή των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, βάζει τη χώρα στο γύψο. Παρά το γεγονός ότι τα κόμματα ετοιμάζονταν για τις εκλογές, που είχαν προκηρυχθεί για τις 28 Μαΐου 1967, κυριολεκτικά πιάνονται στον ύπνο.
Η “μεγάλη νύχτα”, που κράτησε μέχρι τις 23 Ιουλίου 1974, καταγράφεται στο φιλμ που παρουσιάζουμε. Είναι “Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974, ένα μέχρι πρόσφατα άγνωστο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη.
Το 37λεπτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη “Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974”. ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.
«Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. «Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».
Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία… Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης.
«Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά».
Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας, αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».
Δεν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή, όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.
